Τα παιδιά της γειτονιάς μου θυμίζουν…

28 Απρ Τα παιδιά της γειτονιάς μου θυμίζουν…

Με κάθε ευκαιρία αφήνω το μυαλό μου να κάνει «ιστορικές αναδρομές». Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να φέρω εικόνες από το παρελθόν, συνήθως από τα παιδικά μου χρόνια. Συνειδητοποιώ ότι έχω πολλά να θυμάμαι. Εμπειρίες απλές οι οποίες όμως είχαν κάτι ξεχωριστό. Έζησα σαν παιδί! Έπαιξα τόσο πολύ, έκανα όμορφα πράγματα με τις φίλες μου, τριγυρίσαμε ανέμελα και χαρήκαμε κάθε στιγμή χωρίς φόβο. Και φυσικά δεν ένιωσα να βαριέμαι και δεν έμεινα απομονωμένη με ένα τηλέφωνο ή ένα tablet στο χέρι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις βόλτες με το ποδήλατο από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, τη βάπτιση μιας κούκλας που οργανώσαμε στην αυλή της φίλης μου της Λένας. Φτιάξαμε σπίτι στο χαρτοκιβώτιο ενός πλυντηρίου και βάλαμε μέχρι κουρτίνες. Περάσαμε ατέλειωτες ώρες παίζοντας σχοινάκι ή λάστιχο με τα κορίτσια και κρυφτό όλοι μαζί, αγόρια και κορίτσια. Τη Μεγάλη Εβδομάδα πηγαίναμε κάθε μέρα στην εκκλησία με τη γιαγιά μας. Διαβάζαμε τις ψαλμωδίες κατά τη Θεία λειτουργία μέσα από εκείνα τα μικροσκοπικά βιβλιαράκια και συμμετείχαμε στο στολισμό του Επιταφίου. Νηστεύαμε και κοινωνούσαμε κάθε χρόνο. Περιμέναμε την Ανάσταση για να λήξει η αυστηρή νηστεία και να απολαύσουμε τα κουλουράκια, τα τσουρέκια και τα σοκολατένια λαγουδάκια.

Πως ζουν τα σημερινά παιδιά; Η πλειοψηφία τους έχει τα πάντα. Από το πιο απλό παιχνίδι μέχρι το ακριβότερο τηλέφωνο, ηλεκτρονικό υπολογιστή και ένα σωρό gadgets. Αλλά δεν έχουν χρόνο. Είναι λιγότερο κοινωνικά και περνούν τις ώρες τους μέσα στο σπίτι, κολλημένα μπροστά σε μια οθόνη. Χάνουν τόσες στιγμές παιδικότητας και ξεγνοιασιάς. Ποιος έχει την ευθύνη; Τι φταίει για όλα αυτά; Οι τεράστιες αλλαγές στον τρόπο ζωής, η πίεση των γονιών από την καθημερινότητα, η έλλειψη ασφαλών, κατάλληλων χώρων για παιχνίδι, η ανασφάλεια λόγω αυξημένης εγκληματικότητας και τόσα άλλα.

Ευτυχώς βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μια από αυτές ζω καθημερινά στη γειτονιά μου. Τα παιδιά της γειτονιάς μου μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Βγαίνουν καθημερινά με τα ποδήλατά τους. Παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο που έφτιαξαν στο διπλανό οικόπεδο. Κάθονται κάτω από τη σκιά των δέντρων και μιλούν. Τα κορίτσια κάνουν βόλτες, μαζεύουν λουλούδια και παίζουν φτιάχνοντας ιστορίες. Μαζεύονται στα σπίτια τους όταν νυχτώσει. Πόσο όμορφες εικόνες και πόσο σπάνιες πλέον!

Ελπίζω να αλλάξει ξανά κάποτε ο κόσμος μας προς το καλύτερο. Να μη χρειάζεται να μένουμε σπίτι, να μη φοβόμαστε και τη σκιά μας. Να αφήσουμε τα παιδιά μας να είναι απλά… παιδιά. Να παίζουν και να απολαμβάνουν ξέγνοιαστα την κάθε στιγμή μέχρι να μεγαλώσουν και να έχουν ευθύνες, υποχρεώσεις, σκοτούρες και έλλειψη χρόνου, όπως όλοι οι μεγάλοι. Ίσως η ευχή αυτή να ακούγεται πολύ γλαφυρή και …παιδική, σαν επίλογος έκθεσης που γράφαμε στο σχολείο. Όμως αυτό που μας λείπει δεν είναι τα μεγάλα και όμορφα λόγια, αλλά η απλές και όμορφες σκέψεις και πράξεις.