Φιλία ή Λυκοφιλία;

18 Απρ Φιλία ή Λυκοφιλία;

Εδώ και πάρα πολύ καιρό ήθελα να γράψω γι` αυτό το θέμα και όλο έλεγα στην #AngelYiota και στην #AngelElva πως πρέπει να βρω χρόνο να το κάνω. Έτσι ένα πολύ πρόσφατο γεγονός οδήγησε το μυαλό μου να τρέχει σε γρήγορους και πάλι ρυθμούς.

Φιλία. Λέξη ιερή. Από την ημέρα που ερχόμαστε στη ζωή. Τι γίνεται όμως μεγαλώνοντας; Αυτή η λέξη είναι ισοδύναμη με χιλιάδες συναισθήματα. Κάποιες φορές θετικά και κάποιες άλλες δυστυχώς… αρνητικά.

Σαν ορισμός η φιλία είναι μια έννοια καθαρά θετική καθώς για όλους μας ο φίλος είναι ένα πρόσωπο μοναδικό, είναι ο άνθρωπος που μας στηρίζει, μας υποστηρίζει, μας αγαπά και μας δέχεται γι` αυτό ακριβώς που είμαστε και όχι αυτό που θα ήθελε ο ίδιος να είμαστε.

Οι άνθρωποι για να επιβιώσουμε αποζητάμε να έχουμε στο πλάι μας άτομα. Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στην οικογένεια. Ο χρόνος αλλά κυρίως οι στιγμές που ζεις με κάποιο πρόσωπο σε οδηγούν να χαρακτηρίζεις κάποιο φίλο σου ως «κολλητό» ή ακόμα και «αδελφό». Οι φίλοι μας είναι η οικογένεια που εμείς επιλέγουμε. Τους εμπιστευόμαστε και δεχόμαστε αβίαστα κάθε συμβουλή και κάθε κριτική από μέρους τους.

Τί γίνεται όμως όταν η λέξη φιλία ξαφνικά αποκτά αρνητική έννοια; Όταν ο «κολλητός», ο «αδελφός» μεταμορφώνεται σε «τοξικό». Και γεννιέται το ερώτημα: Ήταν μια ξαφνική εξέλιξη ή απλώς ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας, τα βλέπουμε όλα πιο καθαρά και πλέον η λέξη φιλία περνά στην αντίπερα όχθη και γίνετε συνοδοιπόρος με τη ζήλια, το ψέμα, την υποκρισία, το συμφέρον και τέλος την προδοσία;

Η τοξικότητα που έχουν αυτοί οι… φίλοι κρύβει μια ψεύτικη λατρεία όσο είμαστε ευάλωτοι. Άλλωστε μ` αυτό τον τρόπο στο δικό τους μυαλό σε κάνουν ότι θέλουν και σε γεμίζουν αρνητική ενέργεια. Η προσπάθειά σου να ανοίξεις τα δικά σου φτερά να αποκτήσεις και εσύ την δική σου Ιθάκη δεν βρίσκει την δική τους έγκριση.

Δυστυχώς κάποιες φορές στην πορεία της ζωής μας χρειάζεται να περάσουν χρόνια ολόκληρα για να καταλάβουμε την αλήθεια γιατί πολύ απλά τρέφουμε τυφλή εμπιστοσύνη και αγάπη στο άτομο που εμείς αγαπήσαμε σαν «αδελφό».

Το πιο δύσκολο απ` όλα κατά την δική μου ταπεινή άποψη είναι όταν ένας φίλος που έχει τοποθετηθεί στο κουτάκι του «κολλητού» από την μια στιγμή στην άλλη δείχνει ένα άλλο πρόσωπο που δρα πισώπλατα και διαλύει, κάνει θρύψαλλα την εικόνα και την εμπιστοσύνη που έκτισες στο όνομα αυτής της φιλίας, αποφασίζοντας εντέλει να απομακρυνθείς.

Καλό είναι το τοξικό να εντοπίζεται και να απομακρύνεται χωρίς δεύτερη σκέψη όσο και αν πολλές φορές πονάει. Ένα κομμάτι σου αποκόβεται με την βία και πρέπει να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις.

Η ζωή δεν είναι γεμάτη «ροζ συννεφάκια» που όλοι αγαπάνε όλους… έχει και τις καταιγίδες της με τα παθήματα και τα μαθήματα. Στην τελική όμως… η ζωή είναι ωραία!!!

Χριστιάνα  Κωνσταντίνου