Είναι αλήθεια πως…όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο;

29 Αυγ Είναι αλήθεια πως…όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο;

Ισχύει τελικά; Για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχει κάποιος λόγος ή το λέμε συχνά για να παίρνουμε δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουμε και ν΄ αντέχουμε όσα μας έρχονται και μας στεναχωρούν, μας χαλάνε την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μας και κάποιες φορές μπορεί και να μας κάνουν άνω κάτω τη ζωή;

Τα τελευταία χρόνια έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και αφελής αφού προσπαθώ να παίρνω δύναμη για να συνεχίζω λέγοντας και πιστεύοντας πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα μάθουμε!
Αν με ρωτήσετε αν όλες τις άσχημες εμπειρίες στη ζωή μου τις δέχτηκα με στωικότητα και ηρεμία θα σας απαντήσω αρνητικά και θα σας πω με βεβαιότητα ότι θα προτιμούσα να μην χρειάζονταν να τις αντιμετωπίσω..

Όμως έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως θα ήταν αν δεν βίωνα αυτές τις άσχημες εμπειρίες που μου επιφύλασσε η ζωή. Θα ήμουν άραγε ο ίδιος άνθρωπος; Θα είχα την ίδια υπομονή που έχω τώρα; Θα ήμουν το ίδιο δυνατή; Θα εκτιμούσα το ίδιο την κάθε μέρα που περνούσε; Θα ήμουν το ίδιο ευγνώμον για όσα έχω στη ζωή μου; Νομίζω πως όχι…

Κάνοντας ένα απολογισμό των στιγμών της ζωής μας που μας προκάλεσαν πόνο, θλίψη, κλάμα θα συνειδητοποιήσουμε όλοι πως οι εμπειρίες αυτές μας έκαναν πιο ώριμους, σοφότερους και πιο δυνατούς. Ακόμη, μας κατέστησαν ικανότερους να κρίνουμε και να επιλέξουμε ποιοι άνθρωποι αξίζει να είναι στη ζωή μας και ποιοι όχι.

Ο Ελβετός ψυχολόγος Καρλ Γιούνγκ έλεγε: “δεν έχει σημασία τι είναι αυτό που σου συμβαίνει, αλλά πώς αντιδράς σε αυτό που σου συμβαίνει”.
Προσωπικά αυτό, δεν το ασπάζομαι στην περίπτωση που στη ζωή ενός ανθρώπου συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός. Στη περίπτωση αυτή, δεν μπορείς και δεν πρέπει να κρίνεις κανένα για τον τρόπο που έχει αντιδράσει.

Όμως, πόσες φορές έχετε διαπιστώσει ότι όταν σας τύχει μια μικρή αναποδιά, έπονται κι άλλες η μια μετά την άλλη κι εσείς γκρινιάζετε για τη γκαντεμιά που σας “δέρνει” και αναρωτιέστε ποιος σας “μούντζωσε” και δε μπορείτε να δείτε άσπρη μέρα;
Θεωρώ πως αν πιστέψεις τα πιο πάνω και “ταμπελώσεις” τον εαυτό σου ως γκαντέμη και άτυχο, τότε όλος ο αρνητισμός και η απαισιοδοξία σου, γίνονται πόλος έλξης για επόμενες αναποδιές και ατυχίες.

Ποιος δεν τρέμει στην ιδέα να του συμβεί κάτι απρόσμενο, σοβαρό και μη αναστρέψιμο; Στην ιδέα να βιώσει μια απώλεια αγαπημένου προσώπου; Ο κάθε ένας από εμάς!! Για τους περισσότερους αυτό είναι το μόνο που φοβούνται. Υπάρχουν και κάποιοι για τους οποίους μια μικρή ατυχία, φαντάζει τραγική και αξεπέραστη.

Εδώ ακριβώς είναι η διαφορά.
Όσες περισσότερες δύσκολες καταστάσεις βιώσει κάποιος άνθρωπος, τόσο πιο σοφός και δυνατός γίνεται.
O πόνος, η θλίψη, τα δάκρυα και κάθε λογής σημάδι στην ψυχή ή στο σώμα του, αποτελούν παρακαταθήκη δύναμης και σοφίας για τα επόμενα που θα έρθουν.Κάποιοι μπορεί να πουν…Φτάνει!! Έμαθα, δυνάμωσα…Δεν θέλω άλλο. Αυτό όμως δεν είναι στο χέρι μας και δε μπορούμε να γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια της ζωής μας..

Λένε πως οι πιο ταλαιπωρημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που χαμογελάνε περισσότερο. Ξέρετε γιατί; Γιατί ξέρουν πόσο τυχεροί είναι που εξακολουθούν μετά από όσα πέρασαν να μπορούν ακόμη να το κάνουν. Και είναι περήφανοι που μπορούν!!
Πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτοί που περνάνε δύσκολα όσο είναι στη ζωή, είναι οι “εκλεκτοί” του Θεού στη γη, τους οποίους εμπιστεύεται και πιστεύει πως είναι ικανοί να αντέχουν περισσότερο από τους υπόλοιπους ή πιστεύει ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να τους δυναμώσει περισσότερο και να τους οδηγήσει ένα βήμα πιο πάνω από τους υπόλοιπους θνητούς .

Είναι αναπόφευκτο πως σ΄ αυτή τη ζωή θα πονέσουμε, θα πέσουμε, θα σηκωθούμε και πάλι απ΄ την αρχή..
Κάποιοι θα πονέσουν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο.
Είναι ανθρώπινο να γογγύξουμε, να κλάψουμε, να αναρωτηθούμε γιατί…
Όμως ας μη ξεχνάμε ποτέ πως…όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!!!!

Ειρήνη Μανώλη