Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ

08 Ιούν Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ

Κυριακή πρωί. Χουζουρεύω ως συνήθως αφού για μένα η Κυριακή είναι μέρα χαλάρωσης και ύπνου. Είχα ξυπνήσει πολύ νωρίς για τα δεδομένα μου, με μια αδικαιολόγητα καλή διάθεση, αφού το προηγούμενο βράδυ ξενύχτησα διασκεδάζοντας με φίλους μέχρι αργά. Και αφού έφτιαξα τον αγαπημένο μου καφέ, συνεχίζω την χτεσινή μου εκκαθάριση, τακτοποιώντας βαριεστημένα τι χρειάζομαι να κρατήσω και τι να πετάξω. Ένα παλιό ροζ κουτί μου τραβά την προσοχή. Που να θυμάμαι τι έχω  κρατήσει από την τελευταία μετακόμιση. Το ανοίγω νωχελικά και ανακατεύω τα χαρτιά που βρίσκω μέσα. Ξαφνικά, πέφτω πάνω σε μια φωτογραφία που μου έκοψε ευχάριστα την ανάσα, και μου έφερε στο μυαλό γλυκές αναμνήσεις.

Ένα παράθυρο ανοικτό, και κάτω όλη η πόλη. Η δική μου πόλη. Η πόλη που σπούδασα, που αγάπησα, που μου χάρισε τις ωραιότερες στιγμές της φοιτητικής μου ζωής. Ένα παράθυρο ανοικτό λοιπόν, ήταν η αιτία να με κατακλύσουν υπέροχα συναισθήματα. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε που έφυγα. Η αγαπημένη μου Perugia είχε ακριβώς το ίδιο χρώμα ουρανού με τότε. Την ίδια μελαγχολική διάθεση. Τα κεραμίδια των σπιτιών μου έφεραν στη μνήμη το υπέροχο αυτό θέαμα που είχα και εγώ από το δικό μου φοιτητικό δωμάτιο. H ατμόσφαιρα το ίδιο θλιμμένη, σχεδόν καταθλιπτική αλλά συνάμα τόσο γλυκιά και αγαπημένη. Μπορούσα σχεδόν να την μυρίσω, μπορούσα σχεδόν να νιώσω την ομίχλη πάνω στο δέρμα μου. Τον λάτρευα αυτό τον καιρό, τον αγαπούσα.

Για πολλά χρόνια μετά που γύρισα από τις σπουδές μου, η εικόνα της Perugia ήταν χαραγμένη στη μνήμη μου. Με πονούσε όταν την σκεφτόμουν, ένιωθα απέραντη λαχτάρα να γυρίσω πίσω. Πίσω σε αυτό το αγαπημένο γραφικό σκηνικό που μου χάρισε τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Που μου έδωσε τις ωραιότερες στιγμές που θα μπορούσε να έχει ένα κορίτσι στα είκοσι του χρόνια. Αυτό το συναρπαστικό συναίσθημα που μόνο όταν το ζήσεις μπορείς να καταλάβεις τη μαγεία του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την πόλη, την πόλη μου.