O έρωτας δε σε ρωτά για να ρθει…

17 Ιαν O έρωτας δε σε ρωτά για να ρθει…

Ο έρωτας δε σε ρωτά για να ρθει…

Χτύπαγε επίμονα το τηλέφωνο μου, ξανά και ξανά, και ως συνήθως όταν βρίσκομαι σε σύσκεψη δεν απαντώ.

«Θα σε καλέσω σε λίγο», της στέλνω σε γραπτό μήνυμα.

«Επείγον σε παρακαλώ» παίρνω απάντηση.

Σαν αστραπή εξαφανίζομαι από την αίθουσα και την καλώ.

«Τι έπαθες κορίτσι μου; Με κοψοχόλιασες»

Με το ζόρι άκουγα την ανάσα της, έκλαιγε. Πάλι έκλαιγε. Μια ζωή να παλεύει να ισορροπήσει τη λογική και καρδιά της. Μια ζωή να κρατάει το πόνο στα εσώψυχα της γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ισορροπήσει μία μόνιμα διπολική κατάσταση. Είναι ερωτευμένη και αντί να πετά με τις πεταλουδίτσες που φτερουγίζουν στα μέσα της, προσπαθεί να το ελέγξει, να το καταχωνιάσει και αυτό στο πηγάδι της ψυχής της και ο λόγος …«είναι πολύ μεγαλύτερος μου», λέει.

Κορίτσι μου καλό μου και ξεροκέφαλο επίσης, από πότε ο έρωτας σε ρωτά;

Μόνος του σαν απρόσκλητος επισκέπτης σου χτυπά την πόρτα και με το καλωσόρισμα, κάθεται αρχοντικά στην αγαπημένη σου πολυθρόνα, σαν αφέντης του σπιτιού σου. Από πότε η ηλικία αποτελεί κριτήριο στον έρωτα;

Όλες μας σε κάποια φάση ερωτευτήκαμε ένα άντρα, 10, 15 ή ακόμη και 20 χρόνια μεγαλύτερο μας. Δεν τον ερωτευτήκαμε τόσο για την εξωτερική του εμφάνιση, όσο για τον τρόπο που μας προσέγγισε, τον τρόπο που απαλά άγγιξε το χέρι μας στο πρώτο «χαίρω πολύ». Ερωτευτήκαμε τον τρόπο που μας κοίταζε όλο το βράδυ και την αυτοπεποίθηση που είχε και ήταν σίγουρος ότι θα μας έκανε δικιά του. Ερωτευτήκαμε το θάρρος που είχε να μας διεκδικήσει μόνο με το βλέμμα του από την πρώτη στιγμή που μας είχε δει. Ήταν ο άντρας που μπορούσε να μας κάνει κουμάντο, αλλά δεν το έκανε ποτέ! Δεν θέλησε ποτέ να μας βάλει στο κλουβί των ορίων του, ήξερε ότι μας θέλει ελεύθερες ψυχές, σαν εκείνο το βράδυ που μας γνώρισε. Ήταν ο άντρας που απέπνεε εμπιστοσύνη και σιγουριά και ποτέ δεν επέβαλε την άποψη του. Ήταν ο άντρας που θα μπορούσε να μας κρατά όλο το βράδυ στην αγκαλιά του σαν να είμασταν γυάλινες και να φοβάται μην του σπάσουμε.

Κάποιοι φίλοι ψυχολόγοι θα πουν πως είναι το σύνδρομο της Ηλέκτρας. Θα μας πουν πως ερωτευόμαστε μεγαλύτερους μας άντρες , επειδή ψάχνουμε την ασφάλεια του μπαμπά μας που είχαμε ή δεν είχαμε ποτέ.

Εγώ το λέω «έρωτα», ένα έρωτα που γεννά ο θαυμασμός, η ζεστή και ελεύθερη προσέγγιση, η διαφορετικότητα και η ωριμότητα της ψυχής.

Αγαπημένη μου φιλενάδα, ζήσε το! Ο έρωτας είναι το πιο πλούσιο συναίσθημα και να το ζεις είναι καλύτερο από το να το ονειρεύεσαι! Έτσι κι αλλιώς μέχρι να τον πάρεις χαμπάρι δεν θα σου έχει αλλάξει μόνο τους κτύπους της καρδιάς, αλλά και τη ζωή σου ….

Θέα Νικολάου
Από τη συλλογή «Μικροφιλοσοφίες»
(Υπό έκδοση)