H Σταχτοπούτα το έσκασε…

15 Φεβ H Σταχτοπούτα το έσκασε…

Η Σταχτοπούτα το έσκασε…

Στις 12:00 ακριβώς έπρεπε να φύγει. . . . και έφυγε τρέχοντας. Όχι για να προλάβει την άμαξα πριν γίνει και πάλι κολοκύθα, ούτε για να προλάβει να πάει στο σπίτι της πριν η εντυπωσιακή της τουαλέτα γίνει πάλι ένα καρβουνιασμένο κουρέλι, αλλά επειδή είναι από τα κορίτσια που δεν θέλουν να χρωστάνε τίποτα και σε κανένα!

Κι όταν το ένα γοβάκι της έφυγε, ψιλοστάθηκε, κοίταξε το παλάτι, έσκασε ένα ειρωνικό χαμογελάκι… και χωρίς κανένα ενδοιασμό έβγαλε και το δευτέρο και το άφησε εκεί!

Προτίμησε να τρέξει ελεύθερη, αποδεσμευμένη από τα δανεικά «δήθεν» κι ας ήξερε ότι θα ματώσουν τα πόδια της. Κάθε ουλή όμως, κάθε σταγόνα με αίμα, ξέρει πως θα είναι και μία στιγμή δικής της, αποκλειστικά δική της. Από αυτές που ζει στο κόκκινο, με πάθος, από αυτές που ζει όπως η ίδια θέλει, όπως τις νιώθει, όπως βγαίνει από τα εσώψυχα της.

Σαν την συναντήσεις στο δρόμο σου, μπορείς να την αναγνωρίσεις! Είναι αυτό το κορίτσι που γελά με τη ψυχή της, ενώ την ίδια ώρα μπορεί να κλαίει χωρίς λυγμούς. Ποτέ δεν θα κατεβάσει το κεφάλι, ακόμα κι όλα της παν στραβά. Θα δαγκώσει τα χείλη της μέχρι να ματώσουν, μα πότε δεν θα μιζεριάσει και δεν θα κλαφτεί. Είναι αυτό το κορίτσι που θα σε αγαπήσει απόλυτα και θα σου δοθεί ψυχή και σώμα. Είναι αυτό το κορίτσι που θα σε ερωτευτεί αληθινά, θα στα δώσει όλα, χωρίς να το ζητήσεις κιόλας. Είναι αυτό το κορίτσι που σαν το προδώσεις, δεν θα γυρίσει για να σε εκδικηθεί. Θα γυρίσει με μισό κεφάλι, θα σου χαμογελάσει, θα σε ευχαριστήσει για όσα ένιωσε και θα τραβήξει το δρόμο της.

Θα βρει την δύναμη να συνεχίσει να τρέχει ξυπόλυτη και θα χαράξει στη γη το πέρασμα της. Ξέρει το μονοπάτι της ζωής, πιο καλά από τον καθένα, ξέρει από θεριά και τέρατα, έμαθε να παλεύει μαζί τους. Ξέρει να περνά από φωτιές και καταιγίδες. Σημαδεμένη ναι μεν, αλλά αλώβητη!

Θέα Νικολάου
Από τη συλλογή «Μικροφιλοσοφίες»