Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…

06 Μαρ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…

Άλλη μια κουραστική ημέρα στη δουλειά. Από αυτές τις μέρες που σου ρουφάνε όλη την ενέργεια και στο τέλος ναι μεν σε γεμίζουν με προσωπική ικανοποίηση αλλά από την άλλη σου αφήνουν μια πικρή γεύση πόνου και θλίψης. Δεν είναι όλες οι μέρες, ίδιες αλλά κάποιες είναι ιδιαίτερες, γιατί…. Όπως ακριβώς και εκείνη η συγκεκριμένη. Λόγω δουλειάς, η επαφή μου με τους ασθενείς αναπόφευκτη και η σύνδεσή μου με τον καιρό επίσης. Κάθε ένας απ’ αυτούς έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία να διηγηθεί, τον δικό του δύσκολο Γολγοθά που άλλοτε βγαίνει νικητής και άλλοτε νικημένος.

Όπως και αυτή που φέρνω στο νου τώρα και θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη ψυχή μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο του βλέμμα. Εκείνο το τελευταίο, το γεμάτο απόγνωση και ερωτηματικά. Μου μιλούσε με τα μάτια και μου έλεγε ῞Με κοιτάς;  Φεύγω! Δεν μπορώ να κάνω κάτι, κανένας δεν μπορεί῞.

Ήταν απο κείνες τις μέρες που ο ύπνος δεν κολλούσε. Για μια ολόκληρη εβδομάδα πάλευε να κρατηθεί στη ζωή. Με θυμάμαι να ξυπνώ και να πηγαίνω νωρίς στο νοσοκομείο, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να παρατήσω τη τσάντα και το σακάκι μου και να πηγαίνω κατευθείαν στον θάλαμο του. Να φορώ μάσκα και γάντια για να μπω στο δωμάτιο καθώς η υγεία του ήταν τόσο κλονισμένη που και το παραμικρό μικρόβιο θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.

Με κρατούσε από το χέρι, και προσπαθούσε να αντλήσει… ζωή! Μου το έσφιγγε τόσο σφικτά σαν να μου έλεγε ότι ήθελε να ζήσει και πίστευε ότι θα γινόταν ένα θαύμα. Εγώ, καθισμένη δίπλα του, να ξέρω ότι ῞φεύγει῞. Τα λόγια μου να μην μπορούν να συνεργαστούν με τις σκέψεις μου. Ήμουν εκεί, δεν μπορούσα να κάνω κάτι, κανένας δεν μπορούσε αλλά έστω εκείνο το λίγο, ήταν γι’ αυτόν, μικρές δόσεις ελπίδας …

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι. Καθώς έφευγα από την δουλειά κάτι μέσα μου ήξερε ότι την Δευτέρα όταν θα πήγαινα να τον δω, δεν θα ήταν εκεί. Θα έβλεπα απλά ένα κρύο κρεβάτι έτοιμο να υποδεχτεί τον επόμενο…Ήταν άλλωστε πολύ αργά…

Αυτά είναι προβλήματα, να παλεύεις για τη ζωή, τα άλλα είναι απλώς «θεματάκια». Εκ φύσεως αισιόδοξη πάντα προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά καταστάσεων αδυνατώντας να χαλαστώ με προβλήματα και καθημερινές δυσκολίες της ζωής. Μου λένε ότι καταφέρνω να έχω την πόρτα της ζωής μου κλειστή για την κακία, τη ζήλια και την υποκρισία.

Αυτό που πρέπει όλοι να βάλουμε στο νου είναι απλό: να κοιτάμε την ουσία της ζωής… όλα τα άλλα είναι μοντάζ! Η ζωή είναι μικρή. Ζήστε!