40ΑΡΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ

05 Μάι 40ΑΡΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ

Είμαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν περίμεναν τα γενέθλια τους με σκοπό να στήσουν πανηγυρικούς εορτασμούς και να οργανώσουν ξέφρενα πάρτι. Ειδικά ,τις πρώτες δυο δεκαετίες της ζωής μου δεν μπορούσα να εκτιμήσω πόσο ευλογημένη και τυχερή ήμουν που μπορούσα κάθε χρόνο να σβήνω ένα κεράκι παραπάνω.

Eίναι αλήθεια πως μέχρι τα είκοσι μας χρόνια και λίγο παραπάνω, θεωρούμε δεδομένα όλα όσα έχουμε στη ζωή μας.Την υγειά μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας. Ειδικά όσοι είχαμε την τύχη να βιώσουμε τη φοιτητική ζωή σ΄ένα περιβάλλον με αποκλειστικά νεαρούς συνομήλικούς μας!!!… Εκείνο το διάστημα των φοιτητικών μας χρόνων, είχαμε χάσει κάθε επαφή με τις ανησυχίες και τα προβλήματα του «έξω κόσμου». Νοιώθαμε άτρωτοι και δε φοβόμασταν τίποτα και κανέναν.

Στην πορεία, όταν επιστρέφεις στο «αρχικό» σου περιβάλλον, αρχίζεις να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα..Ανησυχείς για την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, σκέφτεσαι πόσο τυχερός είσαι που οι γονείς σου κατάφεραν να σου προσφέρουν όλα όσα εσύ ονειρεύτηκες κι είχες ανάγκη όλα αυτά τα χρόνια…Kαι πλέον αρχίζεις ν΄ανησυχείς κι εσύ γι΄αυτούς….Κι όταν βολευτείς επαγγελματικά, σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να βρεις τον άνθρωπο σου αν δεν τον έχεις ήδη βρει, να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια…

Κι όταν πια έχεις κατασταλάξει συναισθηματικά κι έχεις δημιουργήσει τη δική σου οικογένεια, αρχίζεις αναπόφευκτα να συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο από όλα όσα έχεις στη ζωή σου..

Ανησυχείς για όλους και για όλα γιατί δεν θες με τίποτα να «χαλάσει» ο όμορφος αυτός κόσμος που με κόπο έχεις φτιάξει. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάθε χρόνος που περνά και σε βρίσκει καλά με όσους αγαπάς είναι δώρο Θεού.
Αυτός πιστεύω πως είναι και ο λόγος που η ηλικία των 40 χρόνων θεωρείται σταθμός στη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι μέχρι το τέλος της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους έχουν με κόπο ήδη δημιουργήσει αυτό το δικό τους ″κόσμο″.
Φέτος είχα πει ότι, κλείνοντας σαράντα χρόνια ζωής, θα γιόρταζα διαφορετικά τα γενέθλιά μου..Ήμουν σε δίλημμα αν θα έκανα ένα μεγάλο πάρτι για την οικογένειά και τους φίλους μου ή αν θα πηγαίναμε ένα οικογενειακό ταξίδι.

Να που όμως τελικά δε χρειάστηκε να πάρω καμία απόφαση!! Και όντως !Τα φετινά μου γενέθλια είναι διαφορετικά! Όχι όπως τα είχα φανταστεί όμως! Η μέρα αυτή τελικά είναι άκρως οικογενειακή!! Όμορφη και σημαντική και πάλι αλλά, λίγο περίεργη!!
Είναι τόσο πρωτόγνωρο όλο αυτό που ζούμε..Ομολογώ πως με φοβίζει η επικρατούσα κατάσταση στον τόπο μας και σε όλο τον κόσμο..
Ξέρω ότι δεν θα τελειώσει γρήγορα αυτό που όλοι περνάμε, μου αρκεί όμως, όταν τελειώσει να είμαστε όλοι καλά.. Ξέρω, πως ακόμα κι όταν η καραντίνα λήξει, για μεγάλο διάστημα δεν θα μπορούμε να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε με την ίδια ευκολία όπως παλιά, να πάμε τα παιδιά μας σε πάρτι γενεθλίων των φίλων τους χωρίς να φοβόμαστε και να απολυμαίνουμε ότι ακουμπάμε. Toν τελευταίο καιρό, έχω συνειδητοποιήσει ότι όλα τα αυτονόητα πλέον έχουν γίνει και ΜΙΑ ΕΥΧΗ!

Είναι τόσο ασαφές και απροσδιόριστο το τέλος αυτής της κατάστασης που επικρατεί..Αυτό είναι που με κάνει να νοιώθω περίεργα..Νομίζω πως αν ξέραμε πως με το τέλος της καραντίνας θα ήταν και ″τέλος εποχής″ για τον περιβόητο ιό που αναστάτωσε τη ζωή όλων μας, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να αντέξουμε τον εγκλεισμό όσο καιρό χρειαζόταν, απολαμβάνοντας την οικογένεια μας και το σπίτι μας, γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό μας και κάνοντας πράγματα που για χρόνια τώρα δεν είχαμε το χρόνο να κάνουμε..

Προσωπικά, εδώ και καιρό έχω βρει την ουσία και το νόημα της ζωής, την ευλογία του να υπάρχω εγώ και όλοι όσοι αγαπώ.. Αυτό που ήρθε όμως, με έκανε να αλλάξω κι άλλο και να μετανιώσω για πράγματα που δεν έχω κάνει…
Σκέφτομαι πως, υπό κανονικούς ρυθμούς ζωής, αν αυτοί ήταν οι κανονικοί τελοσπάντων, ενώ οι γονείς μου μένουν ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου, δεν έβρισκα χρόνο για να τους επισκεφθώ και να πιω ένα καφέ μαζί τους. Έρχονταν αυτοί για να δουν τα παιδιά κι εγώ τους έβλεπα στο πόδι, κάνοντας δουλειές και προετοιμασίες για την επόμενη μέρα.. Μετανιώνω που δεν καθόμουν να τους δω και να πιω ένα καφέ μαζί τους…Και τώρα.. ενώ έχω το χρόνο, δεν μπορώ να το κάνω..Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα σ΄αυτή τη ζωή..

Μέσα σ’ όλη αυτή την αβεβαιότητα που κυριαρχεί, προσπαθώ όσο γίνεται να σκέφτομαι θετικά και να εκμεταλλεύομαι το χρόνο που τόσο αναπάντεχα μέσα στην ατυχία μας ως κοινωνία είχαμε την ″τύχη″ να κερδίσουμε.. Χρόνια τώρα θυμάμαι να λέω πως θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι, να τρώω μεσημεριανό με την οικογένειά μου, και να σταματήσω να ακούω τη φωνή μου συνέχεια να δίνει οδηγίες στα παιδιά μου… «Ώρα για φαγητό›, «ώρα για μπάνιο», «ώρα για διάβασμα», «ξυπνήστε αργήσαμε»..!
Η αλήθεια είναι πως για κάποιο διάστημα και τα παιδιά, έδειχναν να απολαμβάνουν αυτή την αποκλειστικότητα στο σπίτι μαζί μας. Τις τελευταίες μέρες όμως, έχω παρατηρήσει πως άρχισαν να βαριούνται και να επιζητούν επικοινωνία και συναναστροφή με συμμαθητές και φίλους τους και έχουν αρχίσει να αντιδρούν.

Νομίζω πως και για εμάς τους ενήλικες έχει δυσκολέψει η κατάσταση πια, αφού πολλοί από εμάς καλούμαστε να διεκπεραιώσουμε τη δουλειά μας από το σπίτι. Κι εδώ είναι που θα στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στις μαμάδες που δουλεύουν με αυτό τον τρόπο!!
Πιστεύω πως η πιο δύσκολη στιγμή της μέρας είναι αυτή. Η στιγμή που έχω αρχίσει να δουλεύω και τα παιδιά μου αρχίζουν να τσακώνονται, να θέλουν να ξαναπαίξουμε, η μικρή να μπαίνει στο δωμάτιο και κλείνει τον υπολογιστή ενώ δουλεύω..Κι εκεί που είμαι έτοιμη να γκρινιάξω, το ελέγχω και προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι κι εγώ έχω δουλειά που πρέπει να διεκπεραιωθεί και τους ζητώ να με σεβαστούν. Μετά όμως, μπαίνω στη δική τους θέση και καταλαβαίνω ότι έχουν κουραστεί, και δεν μπορούν να διαχειριστούν την νέα τους καθημερινότητα με την ίδια υπομονή που είχαν όταν άρχισε όλο αυτό…

Αφού σας έγραψα τις σκέψεις μου για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και που όλοι μας βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, ας επικεντρωθώ στη σημερινή μέρα!! Σήμερα λοιπόν, γιορτάζω δίπλα!! Κλείνω 40 χρόνια ζωής και έχω και την ονομαστική μου γιορτή, μιας και γεννήθηκα ανήμερα της Αγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος!!
Μπορεί αυτή η μέρα να μην είναι όπως είχα συνηθίσει να την περνάω τα προηγούμενα χρόνια. Θα ήθελα να μαγείρευα για την οικογένεια και τους φίλους μας και να τρώγαμε όλοι μαζί το βράδυ..Αυτό είναι το μόνο που με στεναχωρεί κάπως…
Την ίδια στιγμή όμως, νοιώθω τόσο ευλογημένη και χαρούμενη.. Άνοιξα και σήμερα τα μάτια μου, με τις πιο όμορφες ευχές από τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Είμαι καλά εγώ και όσοι αγαπώ και έχω γύρω μου αγάπη, αληθινούς φίλους και μια Αληθινή ζωή!!

Η τούρτα μου φέτος είναι πολύ πιο όμορφη και νόστιμη γιατί την έφτιαξα με τα παιδιά μου!!
Λένε πως δεν πρέπει, αλλά εγώ θα σας πω τι ευχήθηκα πριν σβήσω το κερί μου.. Ευχήθηκα να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα έχω στη ζωή μου!!Πρέπει να σας πω όμως ότι φέτος ευχήθηκα και για όλους εσάς!!! Ευχήθηκα να έχετε όλοι υγεία και αγάπη και για ένα καλύτερο κόσμο για τα παιδιά όλων μας….
Ήπια κρασί στην υγειά των σαράντα μου χρόνων με τα πάνω και τα κάτω τους, με τις χαρές και τις λύπες τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους και ευχαρίστησα τον Θεό για όλα όσα μου έχει χαρίσει..

Σας φιλώ γλυκά, (από μακριά για την ώρα) κι εύχομαι Καλή Αντάμωση εκεί έξω! Μάκάρι, σύντομα να μπορούμε ν΄ αγκαλιαζόμαστε και να κοιτάμε στα μάτια ο ένας τον άλλον χωρίς μάσκες..αληθινές ή ψεύτικες…
Είμαι σίγουρη πως αργά ή γρήγορα, θα έρθει εκείνη η στιγμή…

Άλλωστε, ″Καμιά καταιγίδα δεν διαρκεί για πάντα…Ο ήλιος πάντα επιστρέφει″..

Ειρήνη Μανώλη (40 ετών)