ΟΛΑ ΚΑΛΑ

01 Ιούν ΟΛΑ ΚΑΛΑ

Είχα κλείσει το ετήσιο μου check-up για μαστογραφία. Μια εξέταση που καμιά γυναίκα δεν πρέπει να παραλείπει. Καθόμουν στο χώρο αναμονής χαλαρή και μπορώ να πω καθόλου αγχωμένη μιας και καμία έννοια δεν είχα, καθώς ήταν εξέταση ρουτίνας.

Απέναντι μου, καθόταν μια κυρία γύρω στα πενήντα, πενήντα πέντε. Από τη στάση του σώματος της κατάλαβα ότι ήταν σε ένταση, είχε μία ήρεμη ανησυχία. Μιλούσε χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο, κοιτούσε με νευρικότητα το ρολόι, με το βλέμμα καρφωμένο για ώρα στην πόρτα απέναντι, τα χέρια νευρικά σφιγμένα, το βλέμμα της φώναζε απόγνωση και αβεβαιότητα.

Ο χρόνος κυλούσε αργά, το ραντεβού μου όλο και καθυστερούσε, από τις έξι πήγε εφτά παρά. Συνδέοντας την ένταση της κυρίας και την δική μου καθυστέρηση κατάλαβα ότι ίσως κάτι σοβαρό συνέβαινε.

Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου, και ανοίγει με φόρα η πόρτα απέναντι. Βλέπω, μια νεαρή κοπέλα, γύρω στα τριάντα, με δάκρυα στα μάτια, να τρέχει προς το μέρος της κυρίας, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν η μητέρα της, την αγκαλιάζει και με ανακουφισμένη φωνή λέει… “ΟΛΑ ΚΑΛΑ”. Δυο λέξεις, η ίδια η ζωή. Δυο λέξεις, ο κόσμος όλος.

Η μητέρα της την αγκαλιάζει σφικτά και ξεσπά σε δάκρυα. Η κόρη της, βρισκόταν εκεί μετά από τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο του μαστού, για να κάνει την πρώτη της μαστογραφία μετά τη θεραπεία της. Και βγήκε νικήτρια.

ΟΛΑ ΚΑΛΑ… και όλη η ζωή μπροστά της. Ήταν η πιο δύσκολη αναμονή, αλλά και η πιο λυτρωτική.