Κουλουριασμένη να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου…

28 Ιαν Κουλουριασμένη να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου…

Ξάπλωσες σε στάση εμβρυϊκή, αυθόρμητα τον τελευταίο καιρό, μόνο έτσι μπορείς να κοιμηθείς. Κουλουριασμένη να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου, να του δώσεις δύναμη να αντέξει τις μέρες που θα έρθουν. Κανακεύεις τον εαυτό σου και του λες ότι όλα θα πανε καλά, πως θα βρεθεί λύση στα προβλήματα που σου τριβελίζουν το μυαλό. Στο τέλος της ημέρας, όσο σκληρή και κοπιαστική κι αν ήταν, να μην έχεις ένα ώμο να γείρεις, μια αγκαλιά να σε ξεκουράσει, κάποιο να σου ψιθυρίσει δυο λόγια παρήγορα; Κουρουλιάζεσαι ακόμα περισσότερο για να ζεστάνεις την ψυχή.

Πόσα δάκρυα έχουν κυλήσει από αυτά τα μάτια για να ξεπλυθεί η ψυχή;
Πόσες πληγές αιμορραγούν το επόμενο πρωί που θα σηκώσεις το κεφάλι ψηλά;
Το μεγάλο χαμόγελο που θα φορέσεις το πρωί θα κρύψει όλες τις μάχες που δίνεις ενάντια στη δυσβάσταχτη καθημερινότητα, δουλεία, σπίτι, παιδιά, ψώνια, υποχρεώσεις, λογαριασμοί και ότι άλλο προκύψει… και πάντα μένεις πίσω. Κάτι δεν πρόλαβες να κάνεις, κάτι ξέχασες.

Δυνάμεις υπερήρωα αναπτύσσεις!

Φοράς το μεγάλο σου χαμόγελο, κάνεις την αισιοδοξία μενταγιόν ,την βάζεις στο λαιμό και προχωράς! Ανάμεσα στο πλήθος θα ξεχωρίσεις και πάλι, ανάμεσα στο ίδιο πλήθος όπου οι δήθεν “ηθικοί” και παντογνώστες σε περιμένουν για να σε στήσουν στη γωνιά. Χρειάζεται μεγάλες ψυχικές αντιστάσεις για να μην δώσεις σημασία στα σχόλια που ψιθυρίζονται πίσω σου, χωρίς να δώσεις βάση, χωρίς να τα αφήσεις να σε καταβάλλουν. Και μπορείς να το κάνεις γιατί είσαι δυνατή!

Σαν νυχτώσει και πάλι, πετάς το χαμόγελο στην άκρη του κρεβατιού και αγκαλιάζεις ακόμα πιο δυνατά τον εαυτό σου….

Της Θέας Νικολάου